سکسکه
سکسکه عبارت است از صداهای ناگهانی و بدون اراده تنفسی که بدنبال انقباض عضله دیافراگم ایجاد میشود(عضله دیافراگم عضو جدا کننده قفسه سینه از فضای شکم بوده و مهمترین عضله تنفس در انسان است.)
سکسکه نوزادان معمولا بعد از غذا خوردن ایجاد میشود، و با بیماری های خطرناک همراه نیست و گذرا و کوتاه مدت است. سکسکه های طولانی میتوانند بسیار ناراحت کننده باشند.
یکی از روش های توصیه شده برای مهار سکسکه طولانی مکیدن پستان مادر است و به طور کلی والدین نباید از سکسکه های نوزاد نگران باشند.
در حالی که سکسکه در اکثر اوقات سبب نگرانی نمی شود اما گاهی اوقات ممکن است به دلیل برخی شرایط ایجاد شود. سکسکه کردن چندین عامل محرک دارد که می توان آن را متوقف کرد. هنگامی که نوزاد در رحم مادر نیز است با بلعیدن بیش از حد مایع آمنیوتیک سکسکه می کند، اما سکسکه بعد از تولد، به احتمال زیاد توسط یکی از موارد زیر ایجاد می شود:
اگر نوزاد و کودک بیش از حد غذا، شیر مادر یا هر چیز دیگری را بخورد نفخ شکم را تجربه خواهد کرد. این تورم باعث می شود تا دیافراگم داخل حفره شکمی گسترش یافته و آن را مجبور به انقباضات ناگهانی کند. این انقباضات خود را به صورت سکسکه نشان می دهند.
نوزادانی که از طریق شیشه شیر، شیر می نوشند به علت بلع هوای زیاد دچار سکسکه می شوند. هجوم هوای اضافی باعث نفخ شکم شده و دیافراگم را همانند پرخوری مجبور به اسپاسم می کند.
بدان دلیل که نوزادان دارای نای ظریفی هستند مواد شیمیایی موجود در هوا مانند گرد و غبار، آلاینده ها ، بوی غلیظ و اگزوز وسایل نقلیه می توانند سبب سرفه شوند. اگر سرفه بیش از حد طولانی شود فشار وارد شده به دیافراگم منجر به انقباضات و به تبع آن سکسکه خواهد شد.
عوارض آسم در نوزاد و کودک همچنین می تواند باعث سکسکه شود. این امر به این دلیل است که نایژه های موجود در ریه می توانند به دلیل التهاب متورم شده و جریان هوا را به ریه ها کاهش دهند. این امر منجر به خس خس، ایجاد اسپاسم دیافراگم و در نتیجه سکسکه می شود.
واکنش آلرژیک می تواند باعث التهاب یا تورم نای شود. دیافراگم به این امر واکنش نشان داده اما به سرعت منقبض می شود و باعث سکسکه خواهد شد. ممکن است نوزاد به پروتئین های شیر حساسیت داشته باشد، زیرا اگر مادر رژیم خود را تغییر دهد ممکن است آلرژی ایجاد شده و تعادل شیمیایی شیر مادر را تغییر دهد.
گاهی اوقات تغییر دما در ناحیه معده نوزاد و کودک می تواند باعث اسپاسم عضلات دیافراگمی شود. به عنوان مثال، تغذیه با شیر سرد و به دنبال آن خوردن غذای گرم باعث ایجاد سکسکه خواهد شد.
گاهی اوقات در شرایطی محتوای معده به داخل لوله غذایی برمی گردد و به عنوان ریفلاکس معده شناخته می شود و معمولاً در نوزادانی که در جدا کردن عضله اسفنکتر معده از مری مشکل دارند مشاهده می شود. این جریان معکوس از مواد غذایی باعث تحریک انتهای عصب ازوفاژال و تحریک دیافراگم و انقباض آن درنتیجه باعث سکسکه خواهد شد. در حالی که سکسکه نشان دهنده ریفلاکس معده در دستگاه گوارش نیست، سکسکه مداوم به همراه علائم دیگری مانند گریه، لرز و تف کردن بیش از حد می تواند دلیلی برای مراجعه به پزشک باشد.
از آن جایی که سکسکه کودک محرک های مختلفی دارد، اجتناب از آن ها بسیار مشکل است. با این حال، چند راهکار وجود دارد که می توانید انجام دهید تا احتمال سکسکه کردن را کاهش دهید :
همیشه کودک را در حالت ایستاده قرار دهید و اطمینان حاصل کنید که حداقل 20-30 دقیقه او را در یک وضعیت نگه دارید. این باعث می شود عضله دیافراگم در موقعیت طبیعی خود قرار گرفته و حساسیت به اسپاسم یا انقباضات کاهش یابد. به آرامی پشت کودک را ماساژ دهید تا باعث آروغ زدن شود زیرا این امر می تواند هوای بلعیده شده در طول تغذیه را کاهش دهد. این امر علاوه بر کمک به دیافراگم آن را به حالت آرامش قرار می دهد و در نتیجه از بروز سکسکه جلوگیری خواهد شد.
ورود هوای اضافی به معده از طریق شیر مادر نسبت به تغذیه از طریق شیشه شیر کمتر است. با این حال، نوزادان شیرخوار باید بطور صحیح و ایمن نوک سینه را بمکند تا از ورود هوا جلوگیری شود که این کار و وظیفه بر عهده شما است.
ماساژ دادن پشت کودک به طور مرتب در حالت ایستاده باعث می شود تنش روی عضلات دیافراگم کاهش یابد و آرام شود. پشت کودک را با حرکت دایره ای به آرامی ماساژ دهید تا به گردن آن ها برسید.
این یکی از بهترین روش های جلوگیری از سکسکه نوزاد است. در بین تغذیه، حتما آروغ او را بگیرید تا از هوای جمع شده در شکم خلاص شود. توصیه می شود بعد از شیردهی، کودک را در حالت عمودی قرار داده و فقط پشت او را مالش دهید.
کودک را هنگامی که شروع به گریه کردن کرده است تغذیه نکنید، زیرا این امر می تواند منجر به بلع بیش از حد هوا در هنگام گریه شود.
به فعالیت هایی که نیاز به تحرک جسمی با کودک دارد بپردازید.
در صورت لزوم، وعده های غذایی کوچکتر را در فواصل زمانی مکرر به کودک خود بدهید. حداقل در طول هر وعده غذایی 2-3 ساعت فاصله دهید و آروغ کودک را بگیرید تا از تجمع هوا در شکم آنها جلوگیری کنید.