قبل از رفتن به او بگویید و برایش شرح دهید که بیمارستان محلّی است که کودکان در آن بهبود می‌یابند. کتاب‌ها، اسباب‌بازی‌ها و یا حتّی بازی‌های رایانه‌ای در این مورد وجود دارند که در آماده‌سازی کودک برای این کار می‌توانید از آن‌ها کمک بگیرید. بعضی بیمارستان‌ها روزهای مخصوصی را به ویزیت کودکان و بازی با بعضی دستگاه هااختصاص داده‌اند. هنگامی‌که کودکتان درمورد رفتن به بیمارستان از شما سؤال می‌کند، جوابش را با سادگی و صداقت بدهید؛ ولی از پیچیده کردن مسئله وبیش از حد واردجزئیّات شدن دوری‌کنید. از دادن قول‌هایی که نمی‌توانید به آن‌ها عمل کنید، بپرهیزید. برای مثال، اگر مطمئن نیستید که می‌توانید در بیمارستان کنارش بمانید.
او به یک کیف یا ساک احتیاج دارد که می‌تواند در پر کردن آن به شما کمک کند. محتویات شامل؛ لباس راحتی، لباس‌خواب، لباس خانه، دمپایی، حوله، لیف و مسواک، خمیردندان، صابون، شانه و برس، اسباب‌بازی موردعلاقه، کتاب موردعلاقه و هرگونه دارویی که استفاده می‌کند، می‌شود.
بیشتر بیمارستان‌ها این انتظار را از والدین دارند که با کودکان زیر پنج سال در بیمارستان بمانند و من فکر می‌کنم اگر می‌توانید، این کار را بکنید. در حقیقت بیشتر بخش‌ها انتظار دارند لااقل یکی از والدین کمک قابل توجّه‌ی در مورد مراقبت از کودکشان انجام بدهند. برای مثال، آن‌ها از شما می‌خواهندکودکتان را حمام و لباس‌هایش را عوض کنید. همچنین به او غذا بدهید. از پرستارها بخواهید چه‌کاری ازشما ساخته است. به‌علاوه کمک به پرستاران، حضور شما می‌تواند واقعاً به بهبودی کودکتان کمک کند، حتّی اگر هردوی شما هیچ کاری جز نگاه کردن به بیرون از پنجره‌ها و یا زل زدن به تلویزیون نکنید. ممکن است به شما یک‌تخت اضافی و یا تخت سفری برای اقامت در بیمارستان بدهند تا در کنار کودکتان باشید و یا ممکن است مجبور شوید روی مبل راحتی چرت بزنید. اگر نمی‌توانید به همراه کودکتان در بیمارستان بمانید، سعی کنید تا حد امکان به‌خصوص هنگام عمل جرّاحی و انجام آزمایش‌ها در بیمارستان بمانید.
بچّه ها بیشتر از هر چیز از سوزن و انجام آزمایش‌ها در بیمارستان وحشت دارند. این خیلی طبیعی است، شما می‌توانید با بودن در کنار کودکتان به او آرامش داده و برایش شرح دهید که بااینکه کمی درد دارد، ولی زودگذر است.
بستگی دارد به اینکه کودک به چه دلیلی بیمارستان رفته و تا چه مدّتی در آنجا بوده است. برای صرف وقت در جهت کمک به او برای بازگشت به حالت عادّی، آمادگی داشته باشید. با او مثل یک شخص علیل و ناتوان برخورد نکنید و صبر داشته باشید. بااینکه کودکان به‌سرعت به حال عادّی برمی‌گردند، ولی روال خانه با بیمارستان کاملاً متفاوت است. بیش‌ازحد به او رسیدن و توجّه کردن خوب نیست، ولی می‌توانید بعضی ازسخت گیری‌های جزئی را کاهش دهید؛ مثلاً لباسی که می‌پوشد. حتماً ویزیت‌های بعداز بیمارستان را انجام بدهید و هر نوع دارویی را که به‌وسیله پزشک تجویزشده به اوبدهید.
مشارکت در جرّاحی‌ها به‌عنوان یک دکتر و یک مادر (یا کودکی درگذشته دور). به نظرمن، عمل جرّاحی به همان اندازه که برای کودک سخت است، برای والدین هم هست. تا آنجا که ممکن است اطلاعات به دست آورید. خودتان را آگاه کنید تا بتوانیدفرزندتان را برای واقعیّت ها آماده کنید. او می‌خواهد در مورد لباس‌های عجیب، نخوردن و ننوشیدن و وسایل مسخره و دیگر چیزها اطلاعاتی داشته باشد. دکتر بی‌هوشی قبل از عمل، شما و کودکتان را ویزیت می‌کند. از او بپرسید چگونه کودکتان را بی‌هوش می‌کند. ممکن است به‌وسیله گاز باشد یا به‌وسیله تزریق. در حال حاضر این عمل به‌وسیله کرم بی‌هوشی به‌راحتی امکان‌پذیر است. برای کودک خود شرح دهید که وقتی بیمار می‌شود، خودش را در یک اتاق مخصوص (recovery) خواهد یافت.
در حدود یک ساعت تا یک ساعت و نیم قبل از بی‌هوشی در کنارش بمانید. ممکن است مقداری دارو برای خواب‌آلوده کردن بخورانند. برایش یک داستان آشنا بخوانید و یا فقط کنار تخت خوابش بنشینید و دستش را بگیرید. یک لبخند می‌تواند به او اطمینان بدهد و روحیه‌اش را تقویت کند. با کودک در مورد تمام سرگرمی‌ها و کارهای جالبی که پس از برگشتن او به خانه انجام خواهید داد، صحبت کنید؛ ولی قول‌های عجیب و غول آمیز به او ندهید. یک یا هر دو والدین می‌توانند کودک را تا اتاق عمل همراهی کنند و تا زمانی که به خواب می‌رود، در کنارش باشند و در اتاق recovery هم بعد از عمل حضورداشته باشند.
.png){kind=icon}
