کمک به کودکان نوپا، گسترش توانایی های کودک (HOT DOCS آرمسترانگ، لیلی آگازی و ویلیامز، ۲۰۱۰) یک برنامه فرزندپروری است که در بخش کودکان دانشگاه فلوریدای جنوبی به وجود آمد. این برنامه را به این دلیل می‌توان از سایر برنامه های فرزندپروری متمایز کرد که به والدین و مراقبان کمک می‌کند برای شناخت و رسیدگی به رفتارهای چالش انگیز از الگوی حل مسئله استفاده کنند. HOT DOCS ممکن است در یک محیط گروهی با خانواده ها به کار برده شود (کورتیس، آرمسترانگ و لیلی، ۲۰۰۸)، اطلاعات از طریق آموزش رودررو، تصاویر ضبط شده، نقش بازی کردن، الگوبرداری و تمرین کردن منتقل می‌شود. این برنامه به زبان انگلیسی و اسپانیایی در دسترس است (آرمسترانگ، آگازی، چیلدر و لیلی، ۲۰۱۲).
HOT DOCS ریشه در یادگیری اجتماعی، رشدی و نظریه دلبستگی دارد و رویکردهای رفتاری یادگیری را در درون روابط پذیرا و پاسخگو ترکیب می‌کند (آرمسترانگ، هورن بک، مک و پوپ کاو، ۲۰۰۶). همچنین این برنامه از طریق تشویق مراقبان متعدد برای حضور در جلسات آموزشی یک رویکرد بوم شناختی اتخاذ می‌کند تا اداره رفتار کودک در همه زمینه ها یکسان باشد. از طریق تغییر رفتار مراقب کودک و تغییر نحوه پاسخ دهی به کودک می‌توان عملکرد کودک را بهبود بخشید.
HOT DOCS از یک نمودار حل مسئله برای والدین و مراقبان کودک استفاده می‌کند که به آنها کمک می‌کند درک کنند چرا مشکلات رفتاری رخ می‌دهد و همچنین درحالی که مهارت های سازگارانه تر را آموزش می‌دهد، راهبردهایی را به منظور کاهش یا از بین بردن مشکلات رفتاری ایجاد کند. اثربخشی این برنامه برای کودکانی که بین ۱۸ ماهگی تا شش سالگی هستند تأیید شده اما در مورد کودکان خارج از این محدوده سنی نیز که از معلولیت یا ناتوانی رشدی برخوردارند به کار برده شده است (ویلیامز، آرمسترانگ، آگاری و برادلی - کلاک، ۲۰۱۰).
اجرای گروهی HOT DOCS شامل هفت جلسه دو ساعت و نیمه است، در حالی که اجرای فردی را می‌توان به صورت هفتگی، در خانه و یا مهدکودک انجام داد. تعیین تکالیف هفتگی به منظور تسهیل تمرین مهارت های جدید صورت می‌گیرد و هم شامل مؤلفه های متمرکز بر کودک و هم متمرکز بر والدين است.
کودکان به طور مستقیم در جلسات آموزش گروهی والدین شرکت نمی‌کنند. در بازدید از منزل، تعامل میان مراقبان و کودکان مشاهده می شود و سپس بازخورد ارائه می‌شود. با این حال، کلیه فعالیت های مربوط به تکالیف، به منظور بهبود تعامل والدین و یا مراقبان حرفه ای با کودکان طراحی میشوند.
ویژگی های متمایز مشارکت خانواده-پرستار (NEP) برنامه ای است که مادرانی را که اولین دوره بارداری را سپری می‌شناسایی کرده و از دوران قبل از بارداری تا دومین سال تولد کودک، رابطه با مادر از طریق این برنامه ادامه دارد. NFP از این جهت که تنها توسط پرستاران آموزش دیده ای که کار ویزیت در خانه را انجام می‌دهند اجرا می‌شود از دیگر برنامه ها متمایز است. این برنامه در اصل توسط دکتر دیوید أولدز در اواخر سال ۱۹۷۰ به عنوان راه حلی برای پیشگیری از پیامدهای منفی متعدد برای کودکانی که در محیط های شهری بزرگ می‌شدند ایجاد شد. تمرکز اولیه برنامه بر جلوگیری از کودک آزاری و غفلت از طریق ارائه پشتیبانی و دانش مورد نیاز به خانواده ها بود. اما اکنون تمرکز برنامه به بهبود ابعاد مختلف زندگی خانوادگی (روابط، مسائل اقتصادی، بهداشتی و غیره) گسترش یافته است. این برنامه توسط سازمان های محلی در مناطق خاصی در سراسر کشور اجرا می شود، از طریق این سازمان ها، پرستارهایی که کار ویزیت در خانه را انجام می‌دهند و تحت نظارت هستند، معرفی میشوند، اطلاعات جمع آوری می‌شود و با توجه به اثربخشی برنامه NFP در هر منطقه، تجزیه و تحلیل شده و پایبندی به طرح مداخله بررسی می‌شود.
NFP ریشه در سه نظریه اصلی در پیشینه روانشناسی رشد دارد، نخست نظریه خودکارآمدی بندوراست که نشان می‌دهد که مردم احتمالا رفتارهایی را بیشتر انجام می‌دهند که معتقدند می‌توانند آنها را با موفقیت انجام دهند و نتایج مطلوبی به دست می‌آورند. دوم نظرية نظام های بوم شناختی بونفن برتر به عنوان دیدگاهی است که بر اساس آن نحوه مراقبت والدین از فرزندانشان تحت تأثیر محل زندگی خانواده و روابط خانواده با افراد دیگر قرار می‌گیرد. NFP همچنین ریشه در نظریه دلبستگی بالیی دارد زیرا بر افزایش رفتارهای فرزندپروری حساس و پاسخ دهی والدین به منظور تقویت رابطه میان والدین و کودک و افزایش این احتمال که کودکان پس از رشد با دیگران روابط سالم برقرار می‌کنند تمرکز دارد.
NFP از طریق سه مورد زیر بر بهبود رشد کودک تمرکز دارد. ۱) بهبود نتایج بارداری از طریق قرار دادن مادران در معرض تمرین های بهداشتی مناسب پیشگیرانه و حصول اطمینان از انجام مراقبت های کامل بارداری برای زنانی که برای اولین بار باردار میشوند ۲) کمک به والدین جهت ارائه مراقبت های صحیح و مسئولانه ۳) بهبود شرایط محیط خانه از طریق کمک به والدین تا از لحاظ اقتصادی خودکفا شوند، برای بارداری های بعدی برنامه ریزی کنند و به تحصیلات خود ادامه دهند یا شغل پیدا کنند.
در این برنامه به طور معمول در مجموع به مدت ۳۰ ماه از اولین دوره سه ماهه بارداری تا سال تولد کودک با خانواده تمرین می‌شود. ملاقات ها در اولین ماه ثبت نام مادر به صورت هفتگی برنامه ریزی میشوند و پس از آن تا زمان تولد کودک، دو هفته یک بار صورت میگیرند. در شش هفته اول پس از تولد کودک، ملاقات هر هفته انجام می‌شود و پس از آن تا زمانی که کودک به ۲۰ ماهگی برسد ملاقات ها هر دو هفته یک بار صورت میگیرند. چهار ملاقات آخر هر یک به صورت ماهانه انجام میشوند تا زمانی که کودک دو ساله شود.
PAT ریشه در پیشینه پژوهشی دارد که نشان می دهد برخی از کودکان در حالی وارد کودکستان می شوند که از نظر آمادگی برای ورود به مدرسه نسبت به همسالان خود به طور قابل توجهی عقب تر هستند. این برنامه همچنین از طریق بهبود شیوه های فرزند پروری در اوایل زندگی کودک بر بهبود دلبستگی میان والدین و کودک به عنوان یکی از وجوه اصلی نظریه دلبستگی بالبی، تمرکز می کند. علاوه بر این، در ملاقات با خانواده ها از طریق الگوبرداری و مربی گری به آموزش مهارت ها پرداخته می شود که این موضوع با نظريه خودکار آمدی بندورا مرتبط است.
PAT از طریق کار با والدین از بدو تولد کودک تا 5 سالگی بر افزایش آمادگی برای مدرسه رفتن تمرکز دارد. این برنامه در درجه اول در مورد خانواده های کم درآمد و پس از آن در مورد جمعیت های خاص از قبیل خانواده های بی خانمان، کودکان با نیازهای ویژه والدين نوجوان و والدین زندانی اجرا می شود.
این برنامه به طور کلی برای کمک به خانواده ها به مدت 5 سال یا بیشتر در نظر گرفته شده، اگرچه بسته به سن کودکانی که سازمان با آنها کار می کند، این زمان ممکن است تغییر کند (برای مثال، برنامه ممکن است توسط مهد کودک اجرا شود و تنها به مدت ۲ تا ۳ سال با خانواده ها کار کند)، تعداد جلسات بازدیدهای خانگی و جلسات گروهی در هر ماه نیز می تواند متفاوت باشد (هفتگی یا ماهانه باشد).
کودکان به طور رسمی در غربالگری های رشدی شرکت داده می شوند که تنها یک بار در سال انجام می شوند. با این حال، جلسات انفرادی میان والدین و رهبران می تواند شامل مسائل خاص فرزند پروری با حضور کودک در خانه باشد.
.png){kind=icon}
