ویتامین B12 برای جلوگیری از کم خونی ضروری می باشد. این ویتامین در کنترل تشکیل گلبولهای قرمز خون، به اسیدفولیک کمک می کند و در بهره گیری از آهن نیز مفید است. ویتامین B12 برای هضم صحیح، جذب انواع غذاها، ساختن پروتئین و سوخت و ساز هیدراتهای کربن و چربی ها نیز ضروری می باشد.
این ویتامین به ساخت سلول و طول عمر سلول کمک می کند. علاوه بر این، ویتامین B12 از آسیب های عصبی جلوگیری می کند، موجب ادامۀ باروری شده، و با نگه داری غلاف های چربی که پایانه های عصبی را پوشانده و محافظت می کنند، به رشد و پیشرفت طبیعی کمک می نماید. ویتامین B12 با تولید استیلِ کولین، انتقال دهندۀ عصبی که به حافظه و یادگیری کمک می کند، در ارتباط است.
ناتوانی در جذب غذا که در افراد سالخورده و اشخاصی که بیماری های گوارشی دارند بیشتر به چشم می خورد، می تواند موجب کمبود ویتامین B12 شود. کمبود این ویتامین باعث بروز بیماری های زیر می گردد که عبارتند از : راه رفتن غیرطبیعی، خستگی مفرط، یبوست، افسردگی، بیماری های گوارشی، سرگیجه، خواب آلودگی، بزرگ شدن کبد، بیماری های چشمی، توهم، انواع سردرد، التهاب زبان، تحریک پذیری، تنفس دشوار، از دست دادن حافظه، تندخویی، اضطراب، آسیب های عصبی، تپش قلب، کم خونی خطرناک، صدای زنگ در گوش ها، و استحالۀ نخاع.
باید به گیاه خوارانِ مطلق یادآوری کنیم که به مکمل های ویتامین B12 نیاز دارند، زیرا این ویتایمن تنها در بافت های حیوانات یافت می شود. هر چند ممکن است افرادی که رژیم گیاهی سختی می گیرند برای مدتی علایم کمبود این ویتامین را مشاهده نکنند – بدن انسان می تواند اثر ویتامین B12 را تا پنج سال حفظ کند – اما بالاخره این علایم آشکار می شود.
بیشترین مقادیر ویتامین B12 در مخمر آب جو، صدف های خوراکی، تخم مرغ، شاه ماهی، قلوه، جگر، ماهی ماکرو، شیر و لبنیات و غذاهای دریایی یافت می شود. ویتامین B12 در بسیاری از سبزی ها وجود ندارد. این ویتامین تنها در سبزیهای دریایی نظیر زنبف خوراکی، جلبک قهوه ای، کومبو، و نوری، سویا و فراورده های آن یافت می شود. این ویتامین همچنین در گیاهان دارویی نظیر یونجه و گیاه رازک به چشم می خورد.
داروهای ضد نقرس و ضد انعقاد، و مکمل های پتاسیم، مانع جذب ویتامین B12 از طریق دستگاه گوارش می شوند. گیاه خواران به مکمل های ویتامین B12 احتیاج دارند زیرا این ویتامین بیشتر در منابع حیوانی یافت می شود.