بیش فعالی یا ADHD در کودکان چیست ؟
ADHD مخفف اختلال کمبود توجه بیش فعالی است. این یک وضعیت پزشکی است. یک فرد مبتلا به ADHD تفاوت هایی در رشد مغز و فعالیت مغز دارد که بر توجه، توانایی نشستن و کنترل خود تأثیر می گذارد. ADHD می تواند کودک را در مدرسه، خانه و در دوستی ها تحت تاثیر قرار دهد.
بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی نیز از نشانه های اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) هستند که گاهی اوقات به عنوان اختلال کمبود توجه یا ADD شناخته می شود.
ADHD یک اختلال عصبی رشدی شایع است که معمولاً در اوایل کودکی، معمولاً قبل از هفت سالگی ظاهر می شود.
ADHD مهار پاسخ های خود به خودی را برای کودکان دشوار می کند , پاسخ هایی که می تواند شامل همه چیز از حرکت گرفته تا گفتار تا توجه باشد. همه ما بچه هایی را می شناسیم که نمی توانند آرام بنشینند، به نظر می رسد هرگز گوش نمی دهند، هر چقدر هم که دستور را واضح ارائه می دهید، پیروی نمی کنند، یا در زمان های نامناسب نظرات نامناسب را بیان می کنند. گاهی اوقات به این کودکان برچسب مشکل ساز می زنند یا به دلیل تنبلی و بی انضباطی مورد انتقاد قرار می گیرند. با این حال، ممکن است ADHD داشته باشند.
همه بچه ها گاهی برای توجه کردن، گوش دادن و پیروی از دستورالعمل ها، ممکن است بی حرکت بنشینند یا منتظر نوبت خود باشند. اما برای کودکان مبتلا به ADHD، مبارزات سخت تر است و اغلب اتفاق می افتد.
کودکان مبتلا به ADHD می توانند علائمی را در هر یک یا همه موارد زیر نشان دهند:
در تمرکز حواس، تمرکز و ماندن در کار مشکل دارند. کودکان ممکن است به خوبی به دستورالعمل ها گوش ندهند، ممکن است جزئیات مهم را از دست بدهند، و ممکن است کاری را که شروع کرده اند به پایان نرسانند. آنها ممکن است رویاپردازی کنند یا بیش از حد به خود مشغول شوند. این کودکان ممکن است غافل یا فراموشکار به نظر برسند و چیزهای خود را گم کنند.
کودکان بیش فعال، بی قرار، بی قرار و به راحتی خسته می شوند. آنها ممکن است در یک جا نشستن یا ساکت ماندن در صورت لزوم مشکل داشته باشند. آنها ممکن است با عجله کارها را انجام دهند و اشتباهات بی دقتی مرتکب شوند. آنها ممکن است صعود کنند، بپرند. بدون این که بدانند، ممکن است به گونه ای عمل کنند که آسایش دیگران را مختل کند.
بچه هایی که تکانشی هستند قبل از اینکه فکر کنند خیلی سریع عمل می کنند. آنها اغلب حرف را قطع می کنند، ممکن است فشار دهند یا چنگ بزنند و برایشان سخت است که منتظر بمانند. آنها ممکن است بدون درخواست اجازه کارهایی را که مال آنها نیست انجام دهند، یا به روش های خطرناک رفتار کنند. آنها ممکن است واکنش های احساسی داشته باشند که برای موقعیت خیلی شدید به نظر می رسد. قادر به کنترل احساسات قدرتمند نباشید که منجر به طغیان خشم یا عصبانیت می شود. در مکالمات یا بازی های دیگران دخالت کنید.
گاهی اوقات والدین و معلمان علائم ADHD را زمانی که کودک بسیار کوچک است متوجه می شوند. اما طبیعی است که بچه های کوچک حواسشان پرت، بی قرار، بی حوصله یا تکانشی باشد .
این موارد همیشه به این معنی نیست که کودک بیش فعال است.
توجه، فعالیت و خویشتن داری با رشد کودکان کم کم رشد می کند. بچه ها این مهارت ها را با کمک والدین و معلمان یاد می گیرند. اما برخی از بچه ها در توجه کردن، قرار گرفتن، گوش دادن یا انتظار بهتر نمی شوند. وقتی این چیزها ادامه پیدا کرد و شروع به ایجاد مشکلات در مدرسه، خانه و دوستان کرد، ممکن است ADHD باشد.
علائم بیش فعالی در بزرگسالان شامل:
✓بازه توجه کوتاه
✓مشکل در تمرکز در محل کار
✓مشکل در به خاطر سپردن اسامی، اعداد یا تکه های اطلاعات
✓اگر از تجربه بیش فعالی مضطرب هستید، ممکن است دچار اضطراب یا افسردگی شوید.
✓در بسیاری از موارد، بزرگسالانی که بیش فعالی را تجربه می کنند، علائم آن را در کودکی نشان می دهند.
مشخص نیست که چه چیزی باعث تفاوت های مغزی ADHD می شود. شواهد قوی وجود دارد که ADHD عمدتا ارثی است. بسیاری از کودکانی که ADHD دارند، یکی از والدین یا خویشاوندان مبتلا به آن هستند. همچنین اگر بچه ها زود به دنیا بیایند، در معرض سموم محیطی قرار بگیرند یا مادرانشان در دوران بارداری از مواد مخدر استفاده کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آن هستند.شایع ترین علل عبارتند از:
✓پرکاری تیروئید
✓اختلالات مغزی
✓اختلالات سیستم عصبی
✓اختلالات روانی
✓استفاده از داروهای محرک، مانند کوکائین یا مت آمفتامین (مث)
ADHD ناشی از تماشای بیش از حد صفحه نمایش، فرزندپروری ضعیف یا خوردن بیش از حد قند نیست.
◀ پیشنهاد مطالعه : چگونه یک روانشناس خوب برای کودک پیدا کنیم ؟
ADHD فقط یک علت ندارد، معمولا چندین عامل به طور همزمان باعث می شود کودک به ADHD مبتلا شود. برخی از این علل شامل موارد زیر است:
1- ژنتیک: اگر یکی از والدین، خواهر یا برادر بزرگتر مبتلا به ADHD باشد 25 درصد ممکن است کودک مبتلا به ADHD باشد.
2- عملکرد مغز: نواحی مختلف مغز توانایی ما را برای توجه و تمرکز تامین می کند. کودکان مبتلا به ADHD سطوح پایین تری از عملکرد مغز را در این نواحی از مغز نشان می دهند.
3- جراحت سر: اگر کودک شما آسیب قابل توجهی به سر داشته باشد ممکن است به ADHD مبتلا شود.
4- محیط قبل از تولد و نارس بودن: هر آنچه در دوران بارداری و زایمان اتفاق می افتد می تواند خطر ابتلا به ADHD را در کودک شما افزایش دهد. ADHD در کودکانی که والدینی دارند که سیگاری هستند یا الکل می نوشند بیشتر دیده می شود همچنین در کودکانی که نارس به دنیا می آیند.
5- سرب و سایر سموم: در موارد نادر قرار گرفتن فرزند شما در معرض سرب و سایر سموم محیط می تواند ابتلا به ADHD را افزایش دهد.
اگر فکر می کنید کودک شما دارای پیش فعالی(ADHD) است، به پزشک کودک مراجعه کنید. پزشگان یک چکاپ، از جمله بررسی بینایی و شنوایی، انجام می دهند تا مطمئن شوند چیز دیگری باعث ایجاد علائم نمی شود.
برای تشخیص بیش فعالی، پزشکان با پرسش در مورد سلامت، رفتار و فعالیت کودک شروع می کنند. آنها با والدین و بچه ها در مورد چیزهایی که متوجه شده اند صحبت می کنند. ممکن است پزشک از شما بخواهد که چک لیست هایی را در مورد رفتار فرزندتان تکمیل کنید و ممکن است از شما بخواهد که یک چک لیست به معلم فرزندتان نیز بدهید.
پس از به دست آوردن این اطلاعات، پزشکان پیش فعالی(ADHD) را در صورتی تشخیص می دهند که مشخص باشد:
✓مشکل کودک در توجه، بیش فعالی یا تکانشگری فراتر از حد معمول برای سن او است.
✓این رفتارها از دوران کودکی ادامه داشته است.
✓این رفتارها در مدرسه و خانه بر کودک تأثیر می گذارد.
بررسی سلامت نشان می دهد که یکی دیگر از مسائل مربوط به سلامتی یا یادگیری باعث ایجاد این مشکلات نمی شود.
بسیاری از کودکان مبتلا به (پیش فعالی)ADHD مشکلات یادگیری، رفتارهای مخالف و نافرمانی یا مشکلات خلقی و اضطرابی دارند. پزشکان معمولا این موارد را همراه با ADHD درمان می کنند.
درمان ADHD معمولاً شامل موارد زیر است:
این کار توانایی مغز را برای توجه، کاهش سرعت و استفاده بیشتر از خودکنترلی فعال می کند.
درمانگران می توانند به بچه ها کمک کنند تا مهارت های اجتماعی، عاطفی و برنامه ریزی را توسعه دهند که با ADHD عقب مانده است.
از طریق مربیگری، والدین بهترین راه ها را برای پاسخ به مشکلات رفتاری که بخشی از ADHD هستند، یاد می گیرند.
معلمان می توانند به بچه های مبتلا به ADHD کمک کنند تا به خوبی از مدرسه لذت ببرند.
درمان مناسب به بهبود ADHD کمک می کند. والدین و معلمان می توانند به بچه های کوچکتر آموزش دهند که در مدیریت توجه، رفتار و احساسات خود بهتر عمل کنند. با بزرگتر شدن، کودکان باید یاد بگیرند که توجه و کنترل خود را بهبود بخشند.
وقتی بیش فعالی درمان نشود، موفقیت برای بچه ها دشوار است. این ممکن است منجر به عزت نفس پایین، افسردگی، رفتار مخالف، شکست مدرسه، رفتار ریسک پذیر یا درگیری خانوادگی شود.
بدیهی است که ADHD مانع یادگیری می شود. اگر در کلاس درس می دوید یا به چیزی که قرار است بخوانید یا گوش دهید تقسیم بندی کنید، نمی توانید اطلاعات را جذب کنید یا کار خود را انجام دهید. به این فکر کنید که محیط مدرسه چه کارهایی را از بچه ها می خواهد: آرام بنشینید. آرام گوش کن توجه کنید. دستورالعمل را دنبال کن. تمرکز. اینها همان کارهایی است که بچه های مبتلا به ADHD انجامشان سخت است - نه به این دلیل که آنها مایل نیستند، بلکه به این دلیل که مغزشان به آنها اجازه نمی دهد.
اما این به این معنا نیست که کودکان مبتلا به ADHD نمی توانند در مدرسه موفق شوند. کارهای زیادی وجود دارد که هم والدین و هم معلمان می توانند برای کمک به رشد کودکان مبتلا به ADHD در کلاس درس انجام دهند. این کار با ارزیابی نقاط ضعف و قوت فردی هر کودک شروع می شود، سپس راهبردهای خلاقانه ای برای کمک به تمرکز، ماندن در کار و یادگیری تا حد توانایی خود ارائه می کند.
اگر نگران هستید که کودک شما علائم ADHD را نشان می دهد، به پزشک اطفال یا پزشک خانواده خود مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص، مانند یک متخصص اطفال رشدی-رفتاری، روانشناس، روانپزشک یا متخصص مغز و اعصاب اطفال ارجاع دهد، اما مهم است که ابتدا یک ارزیابی پزشکی داشته باشید تا سایر علل احتمالی مشکلات فرزندتان را بررسی کنید.
.png){kind=icon}
