سندروم تورت (سندروم توره) در کودکان چیست؟
سندروم تورت (Tourette Syndrome) یا TS یک مشکل در سیستم عصبی است که باعث می شود افراد "تیک" داشته باشند. در واقع سندرم تورت وضعیتی است که باعث حرکات و صدا های ناگهانی و عضلانی می شود که به نام تیک شناخته می شوند.
دو نوع تیک با سندرم تورت مرتبط است:
1-تیک های حرکتی:
این حرکات ناگهانی و به ظاهر غیر قابل کنترل مانند پلک زدن بیش از حد چشم، گریم کردن، تکان دادن سر، یا بالا انداختن شانه ها هستند.
2-تیک های صوتی:
این تیک ها شامل پاک کردن مکرر گلو، بو کردن یا زمزمه کردن است.
تیک ها می توانند ساده یا پیچیده باشند:
تیکهای حرکتی ساده معمولاً فقط یک گروه عضلانی را شامل می شوند، مانند چشمک زدن یا گریه کردن.
تیک های حرکتی پیچیده معمولاً گروه های عضلانی بیشتری را شامل می شوند و ممکن است مانند یک سری حرکات به نظر برسند.
به عنوان مثال، شخصی ممکن است به طور مکرر قسمتی از بدن یا شخص دیگری را لمس کند. در موارد نادر، افراد مبتلا به سندرم تورت ممکن است تیکی داشته باشند که باعث می شود به خودشان آسیب برسانند، مانند کوبیدن سر.
تیک های صوتی ساده می تواند صاف کردن گلو، بو کردن یا غرغر کردن باشد.
تیک های صوتی پیچیده می تواند شامل صدا زدن، تکرار کلمات دیگران (شرایطی به نام اکولالیا) یا فحش دادن غیرارادی (به نام کوپرولالیا) باشد.
در زمان های خاص، مانند زمانی که فردی تحت استرس است، تیک ها می توانند شدید تر شوند، بیشتر اتفاق بیفتند یا بیشتر طول بکشند. یا نوع تیک ممکن است تغییر کند.
برخی از کودکان می توانند تیک های خود را برای مدت کوتاهی مهار کنند. اما با افزایش تنش، در نهایت باید به عنوان یک تیک آزاد شود. و اگر فردی بر روی کنترل تیک تمرکز کند، ممکن است تمرکز روی چیز دیگری دشوار باشد.
این امر می تواند مکالمه یا توجه در کلاس را برای کودکان مبتلا به سندرم تورت دشوار کند.
تیک های مرتبط با سندرم تورت با رشد کودکان در بزرگسالی خفیف تر می شوند یا کاملاً از بین می روند. با این حال، تا زمانی که این اتفاق نیفتد، والدین می توانند به فرزندشان کمک کنند تا با این شرایط کنار بیاید.
داشتن تیک کمی شبیه سکسکه است. حتی اگر نمی خواهید سکسکه کنید، بدن شما به هر حال این کار را انجام می دهد. گاهی اوقات افراد می توانند خود را از انجام یک تیک خاص برای مدتی متوقف کنند، اما این کار سخت است. در نهایت فرد باید تیک را انجام دهد.
علائم معمولا زمانی شروع می شود که کودک 5 تا 10 ساله است. اولین علائم اغلب تیک های حرکتی است که در ناحیه سر و گردن رخ می دهد. تیک ها معمولا در مواقعی که استرس زا یا هیجان انگیز هستند بدتر می شوند.
زمانی که فرد آرام است یا روی یک فعالیت متمرکز است، تمایل به بهبود دارند. افراد مبتلا به سندرم تورت دارای ترکیبی از تیک های فیزیکی و صوتی هستند.
نمونه هایی از تیک های فیزیکی عبارتند از:
✓چشمک زدن
✓شانه بالا انداختن
✓تکان دادن سر یا اندام ها
✓پریدن
✓چرخیدن
✓لمس کردن اشیا و افراد دیگر
نمونه هایی از تیک های صوتی عبارتند از:
✓غرغر کردن
✓پاکسازی گلو
✓سوت زدن
✓سرفه کردن
✓صداهای حیوانات
✓گفتن کلمات و عبارات تصادفی
✓تکرار یک صدا، کلمه یا عبارت
✓قسم خوردن
✓فحش دادن نادر است و از هر 10 نفر مبتلا به سندرم تورت فقط 1 نفر را تحت تاثیر قرار می دهد.
تیک ها معمولاً برای سلامت کلی فرد مضر نیستند، اما تیک های فیزیکی مانند تکان دادن سر می توانند دردناک باشند.
تیک ها در برخی روزها می توانند بدتر از روزهای دیگر باشند.
آنها ممکن است در دوره های زیر بدتر شوند:
✓فشار
✓اضطراب و استرس
✓خستگی
افراد مبتلا به سندرم تورت ممکن است مشکلات خلقی و رفتاری داشته باشند، مانند:
✓اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)
✓اختلال وسواس فکری جبری (OCD)
✓افسردگی یا اضطراب
کودکان مبتلا به سندرم تورت نیز ممکن است در معرض خطر قلدری باشند زیرا تیک های آنها ممکن است آنها را متمایز کند. سندرم تورت می تواند در پسران و دختران متفاوت باشد.
پسرها بیشتر به تیک های طولانی مدت (مزمن) مبتلا می شوند. دختران بیشتر به اختلال وسواس فکری - اجباری (OCD) مبتلا می شوند.
این یک اختلال اضطرابی است. با OCD، کودک یک فکر، ترس یا نگرانی (وسواس) مکرر دارد که سعی می کند از طریق یک رفتار خاص (اجبار) آن را مدیریت کند تا اضطراب را کاهش دهد.
همه افراد دارای این ژن علائم سندرم تورت را ندارند. اگر والدین این ژن را به کودک منتقل کنند، ممکن است کودک هیچ علامتی نداشته باشد.
اگر دختری این ژن را به ارث ببرد، 7 در 10 احتمال دارد که حداقل یک نشانه از سندرم تورت داشته باشد. اگر پسری این ژن را به ارث ببرد، احتمال تقریباً مطمئنی (99٪) وجود دارد که حداقل یک علامت از سندرم تورت داشته باشد.
توجه داشته باشید که هرگاه متوجه شدید علایم رو به بهبودی نیست و بدتر می شود یا با علایم جدید رو به رو شدید فورا با پزشک یا مشاوره کودکتان صحبت کنید.
سندرم تورت یک اختلال ژنتیکی است، به این معنی که نتیجه تغییر ژن هایی است که یا ارثی است (از والدین به فرزند منتقل می شود) یا در طول رشد در رحم اتفاق می افتد.
علائم تورت معمولاً در دوران کودکی ظاهر می شود، معمولاً زمانی که بچه ها بین 5 تا 9 سال سن دارند. این خیلی شایع نیست و پسرها بیشتر از دختران به این بیماری مبتلا می شوند.
علت دقیق سندرم تورت مشخص نیست، اما برخی تحقیقات به تغییرات در مغز و مشکلات در نحوه ارتباط سلول های عصبی اشاره می کنند.
اختلال در تعادل انتقال دهنده های عصبی (مواد شیمیایی موجود در مغز که سیگنال های عصبی را از سلولی به سلول دیگر منتقل می کنند) ممکن است نقش داشته باشد.
بیشتر موارد سندرم تورت توسط ژن ها ایجاد می شود. این یک اختلال اتوزومال غالب است. اتوزومال به این معنی است که ژن روی کروموزوم جنسی (X یا Y) قرار ندارد.
غالب به این معنی است که تنها یک نسخه از ژن برای ابتلا به این بیماری مورد نیاز است. والدین مبتلا به سندرم تورت یا ژن سندرم تورت یک در دو شانس دارند که این ژن را به هر کودک منتقل کنند.
در یک کودک از هر 20 کودک مبتلا به سندرم تورت، این اختلال توسط ژن ها ایجاد نمی شود. علل احتمالی در این موارد ممکن است مشکلات دوران بارداری، وزن کم هنگام تولد، ضربه به سر، مسمومیت با مونوکسید کربن یا التهاب مغز (آنسفالیت) باشد.
◀ پیشنهاد مطالعه:اختلال سلوک در کودکان و نوجوانان چیست؟
برای تشخیص سندروم تورت، کودک باید چندین نوع تیک مختلف داشته باشد. به طور خاص، تیک های حرکتی متعدد و حداقل یک تیک صوتی برای حداقل یک سال. آنها ممکن است هر روز یا هر از گاهی در طول سال اتفاق بیفتند.
کودکی که علائم تورت دارد ممکن است نیاز به مراجعه به متخصص مغز و اعصاب داشته باشد، پزشکی که در مشکلات سیستم عصبی تخصص دارد.
متخصص مغز و اعصاب ممکن است از والدین کودک بخواهد که انواع تیک ها و دفعات وقوع آنها را پیگیری کنند.
تست تشخیصی خاصی برای سندرم تورت وجود ندارد. در عوض، پزشک پس از گرفتن سابقه خانوادگی، سابقه پزشکی، مشاهده علائم و انجام معاینه آن را تشخیص می دهد.
گاهی اوقات، آزمایش های تصویربرداری مانند آزمایش های تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) ، اسکن های توموگرافی کامپیوتری (CT)، نوار مغزی (EEG) یا آزمایش های خون می توانند سایر شرایطی را که ممکن است علائمی شبیه به سندرم تورت ایجاد کنند، رد کنند.
هیچ درمانی برای سندرم تورت وجود ندارد و اکثر کودکان مبتلا به تیک نیازی به درمان برای آنها ندارند. گاهی اوقات ممکن است برای کمک به کنترل تیک های خود، درمان توصیه شود.
درمان معمولاً در NHS در دسترس است و می تواند شامل موارد زیر باشد:
1-رفتار درمانی
2-دارو
1-رفتار درمانی:
رفتار درمانی معمولاً توسط یک روانشناس یا یک درمانگر آموزش دیده خاص ارائه می شود.
دو نوع رفتار درمانی برای کاهش تیک ها نشان داده شده است:
✓آموزش تغییر عادت : این رویکرد شامل بررسی احساساتی است که باعث تیک می شود. مرحله بعدی یافتن راهی جایگزین و کمتر قابل توجه برای تسکین میل به تیک است
✓قرار گرفتن در معرض با پیشگیری از پاسخ (ERP) : این روش به شما آموزش می دهد تا میل خود به تیک را بهتر کنترل کنید. از تکنیک هایی برای بازآفرینی میل به تیک استفاده می شود تا به شما آموزش دهد که این احساس را بدون انجام تیک تحمل کنید تا زمانی که میل از بین برود.
2-دارو:
تیک برخی از افراد با داروها کمک می شود، اما این معمولا فقط در صورتی توصیه می شود که تیک ها شدید تر باشند یا بر فعالیت های روزانه تأثیر بگذارند.
داروهای سندرم تورت می توانند عوارض جانبی داشته باشند و برای همه موثر نخواهند بود.
ممکن است فرزند شما در موارد زیر به حمایت و کمک نیاز داشته باشد:
1-اعتماد به نفس
2-روابط با خانواده و دوستان
3-مشارکت در کلاس درس
یک رابطه قوی و مثبت با تیم آموزشی فرزند تان ایجاد کنید. بسته به شدت این اختلال، هم می توانند از کودک شما در کلاس حمایت کنند و هم در موقعیت های اجتماعی کمک کنند.
همان طور که فرزند تان بزرگتر می شود، به شبکه های اجتماعی و مسائل احتمالی مربوط به قلدری توجه کنید. برای کمک به مقابله با تأثیرات عاطفی سندرم تورت، برای فرزندتان و خواهر و برادرهایش مشاوره حرفه ای بخواهید.
با مشاوره فرزندتان و کارکنان مدرسه در مورد بهترین راه ها برای حمایت از فرزندتان صحبت کنید.
سندرم تورت هیچ درمانی ندارد و این بیماری مادام العمر است. با گذشت زمان بدتر نمی شود. و برخی از کودکان در اواخر نوجوانی و اوایل دهه 20 شاهد کاهش علائم تیک خود هستند.
افراد مبتلا به سندرم تورت نیز امید به زندگی طبیعی دارند. علائم تیک با افزایش سن کاهش می یابد، اما ADHD، OCD، افسردگی ، اضطراب عمومی ، حملات پانیک و نوسانات خلقی می توانند ادامه پیدا کنند و باعث مشکلات مداوم در زندگی بزرگسالی شوند.
منابع:
.png){kind=icon}
