به گزارش خبرنگار دفتر منطقه‌ای خبرگزاری فارس، در قسمت اول مختصر بیوگرافی دکتر احمدشاه فرهت فوق تخصص نوزادان و استادیار دانشگاه علوم پزشکی مشهد ذکر شد. در ادامه آن وی از چگونگی مهاجرت به ایران و ادامه تحصیل نوشت. وی پس از گذراندن دوره تخصص، برای دوره فوق تخصص علاقه نشان می‌دهد اما با مشکلی روبرو می‌شود.
قسمت دوم:
آن مشکل این بود که باید برای دوره فوق تخصص دو برابر زمان تحصیل تعهد می‌دادم، ولی وزارت بهداشت گفت چگونه ممکن است از شما تعهد بگیرم. از کجا معلوم که از کشور خارج نشوید. شش ماه تمام در ادارات دولتی سرگردان بودم و خانواده من با مشکلاتی فراوانی زندگی می‌کردند. مجبور شدم ماشین خود را بفروشم تا هزینه زندگی را تامین کنم و در نهایت با همکاری یکی از مسئولان دانشگاه جناب آقای دکتر خوارزمی که معاونت درمان دانشگاه وقت بودند، مقرر شد ادامه تحصیل دهم.
***
من سه فرزند دارم. خوب است خاطره‌ای را تعریف کنم. فرزند اولم برای کنکور آماده می‌شد. یک روز رفتم خانه و دیدم تمام خانه پر از کاغذ پاره بود. از خانمم پرسیدم چرا این کاغذها پاره شده و او گفت یکی از دوستان پسرم با او تماس گرفته و اطلاع‌داده است که افغان‌ها نمی‌توانند در کنکور شرکت کنند و پسر من از شدت عصبانیت کاغذهایش را پاره کرده بود. با کسانی که می‌شناختم صحبت کردم تا اینکه افغانی‌ها توانستند، در کنکور شرکت کنند. بالاخره در دانشگاه در رشته عمران قبول شد. فوق لیسانس را در رشته عمران در لندن خواند. هنوز فوق لیسانس به پایان نرسیده بود که یکی از شرکت‌های ساختمانی بزرگ او را استخدام کرد و در حال حاضر در لندن ماندگار شده است. بعد از 3 سال اقامت، تابعیت خود را گرفت و ازدواج کرد و با بچه‌اش در لندن زندگی می‌کند. عروسم نیز در لندن حسابدار است. پسر دوم من در ایران لیسانس دامپروری دارد و عروسم پزشک است. یک دختر هم دارم که حسابداری می‌خواند.
***
در مسیر زندگی خیلی چیزها را دوست داشتم که داشته باشم ولی شاید چون مهاجر بودم از برخی از مزایا محروم شدم. مثلا من دوست داشتم که یک جراح کلیه شوم، ولی به همین دلیل نتوانستم. می‌خواستم در یک رشته دیگر جراح شوم که باز هم با مانع قانونی برخورد کردم و نشد.
پزشکان افغان با مشکلات خاصی می‌توانند اجازه تأسیس مطب دریافت کنند و من هم چون مدرک تحصیلی بالایی داشتم توانستم مطب داشته باشم. البته ابتدا مرا به یکی از روستاهای دور در تویسرکان استان همدان فرستادند. برخی از دوستان مرا به شهرها و روستاهای مختلف فرستادند، فرض بر این است که شما در یک شهری که کار می‌کنید باید به تدریج از نظر اداری پیشرفت داشته باشید یعنی از روستا به شهر کوچک یا شهرستان و از شهرستان به مرکز استان منتقل شوید. متاسفانه پزشکان افغانی بر عکس از لحاظ اداری پسرفت می‌کردند از جمله دکتر نیکخو و دکتر علوی به خاطر این رفتار نامناسب اداری استعفا دادند و دیگر کار نمی‌کنند.
هزینه‌های سنگینی پرداخت می‌شود تا یک فرد به این مدارج علمی می‌رسد. برخی از همکاران من به خاطر همین موانع گوشه‌نشین شدند. جای تاسف است که مسئولان به پزشکی که 19 سال تحصیل و 10 سال کار کرده است، بگویند شما از شهر بروید به روستا به دلیل اینکه تابعیت این کشور را ندارید. این جای تاسف دارد و جای تاسف بیشتر این که پزشکانی بودند که این شرایط را نپذیرفتند و گوشه‌نشین شدند.
***
در هر کجای دنیا که زندگی کنید رقابت وجود دارد و این رقابت حق همه است. اگر این رقابت نبود هیچگونه پیشرفتی هم نبود. اما بعضی وقت‌ها این رقابت‌ها از خط قرمز رد می‌شود و می‌رود به سمت حسادت‌ها. این کار را من دیدم و می‌بینم بعد از این هم خواهم دید. شما وقتی که به عنوان یک خارجی در کشوری می‌روید این قضیه ممکن است بیشتر شود. ولی من همیشه با یک منطق معقول با این قضیه برخورد کرده‌ام نه از روی هیجان و احساسات. یک زمانی رقابت‌ها خیلی شدید و تند بود ولی من همیشه از کانال علمی جلو آمدم و کار علمی را همه قبول دارند.
***
تا کنون حدود 14 کتاب تالیف کرده‌ام که 12 عنوان آن در رشته پزشکی بوده است که یکی از کتاب‌های من به عنوان کتاب فصل سال 1390 در جمهوری اسلامی ایران انتخاب شد و چند عنوان دیگر هم در دست چاپ دارم. همچنین 65 مقاله علمی بین‌المللی از من در اروپا، آمریکا، ایران، چین، هند، امارات متحده عربی، و برخی دیگر کشورها منتشر شده است که به عنوان یک منبع علمی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در حال حاضر استادیار دانشگاه علوم پزشکی مشهد هستم و در 3 سطح پزشک عمومی، دانشجویان دوره تخصص و فوق تخصص دانشجو دارم.
***
ایران سرزمینی بزرگ و با سابقه تاریخی چند هزار ساله و مردم سخت کوش، مهربان و مهمان دوست دارد. که این مردم با تمام مشکلات بعد از انقلاب اسلامی میزبان میلیون‌ها مهاجر از افغانستان و عراق بودند. و رفتار شایسته آنها قطعا سالها در ذهن و خاطره ما باقی خواهد ماند. و با گذشت هزاران سال هم این خاطره پاک شدنی نخواهد بود. امیدوارم مردم افغانستان محبت‌ها ، دوستی‌ها و مهربانی‌های آنها را به نحو احسن، آنچه شایسته این مردم است پاسخ دهند.
