قوانین مربوط به تربیت فرزندان توسط والدین | گهوارک

ده قانون ( فرمان ) اصلی تربیت کودک

ده قانون تربیت، مهم ترین اصولِ تربیتی هستند که بیش ترین کارآمدی را دارند و در اکثر موارد صدق می کنند.

1- تحسین و پاداش : بهترین پاداش برای کودکان تعریف، تمجید، تحسین و محبّت شماست. استفاده از اسباب بازی و خوراکی های متنوع برای پاداش به کودکان الزامی نیست. شاید استفاده از تابلوی ساده ای که در آن ها رفتار خوب فرزندتان را با یک ستاره پاداش دهید، مؤثرترین تمجید از وی باشد.

 2- ثباتِ قدم و استمرار : وقتی مقرّراتی را برای کودکتان تعیین می کنید، نباید آن را به سادگی تغییر دهید. اغلب والدین برای برقراری آرامش در خانه و یا پایان دادن به گریۀ فرزندشان، قوانین را نقض می کنند امّا اگر قاعده ای را تعیین کردید، هیچ کس - پرستار بچه – همسرتان و حتّی خود شما – نباید آن را نقض کند و همگی باید آن را محترم بشمارید. قانون وقتی قانون است که همه آن را رعایت کنند و در برابر آن مطیع باشند. اگر در جامعۀ امروزین ما رعایت قانون نهادینه نشده به این علت است که والدین قواعد مناسبی تعیین نکرده اند و آن ها را زیر پا گذاشته اند.

 3- برقراری روال معّین : نظم و روال مشخصی را در خانه برقرار کنید. مهم ترین اصل در برقراری روال معّین در زندگی؛ تعیین وقت دقیق خوابیدن، بیدار شدن و غذا خوردن است. وقتی روال مشخصی را در زندگی برقرار کردید، فقط در موارد خاص مانند زمان سفر یا بیماری می توانید کمی انعطاف به خرج دهید. تربیت صحیح فقط با وجود نظم امکان پذیر است امّا این فقط فرزند شما نیست که باید نظم را رعایت نماید بلکه تمام اعضای خانواده باید منظم باشند تا کودک منظم زندگی کند و امکان تربیتش فراهم شود. تعیین روال مشخص، چهارچوبِ برنامۀ خانواده است و باید آن را حفظ کرد امّا افراط نکنید و عاقلانه انعطاف به خرج دهید چرا که بی شک خانه پادگان نیست.

 4- حدّ و حدود و خطّ قرمزها : کودکان باید به طور کامل با حدّ و حدود و خطّ قرمزها آشنا باشند و بوضوح بدانند چه کارهایی پذیرفته و کدام یک غیر قابل قبول هستند. با تعیین حدّ و حدود برای فرزندتان مشخص می کنید، از وی چه انتظاری دارید و محدودۀ آزادی عمل او تا کجاست.

 5- نظم : حفظ حدّ و حدود و خطّ قرمزها با رعایت نظم امکان پذیر می شود و نظم یعنی نظارتی قاطعانه و عادلانه. برای برقراری نظم راه های متفاوتی مانند قاطعیّت در صحبت کردن یا هشداری ساده با حرکت انگشت سبابه وجود دارد، امّا نکتۀ پر اهمیت این است که هرگز نباید نظم را با استفاده از خشونت و تنبیه برقرار کنید.

 6- هشدارها : هشدار دو نوع است. در هشدار نوع اول برنامۀ بعدی روزانه را به اطلاع کودک می رسانید. برای مثال به او اطلاع می دهید که بزودی باید آمادۀ رفتن به رختخواب شود یا اینکه تا چند دقیقۀ دیگر سفرۀ غذا پهن می شود. در هشدار نوع دوم رفتار نامناسبِ فرزندتان را به او گوشزد می کنید، در واقع به او فرصت می دهید تا رفتار خود را تصحیح کند.

7- انتظارها : بهتر است، به بچه هایتان بگویید که چه انتظاری از آن ها دارید و چه رفتاری را می پسندید. برای این منظور، با آنان راجع به خواسته هایتان صحبت کنید اما از ارائه توضیح اضافه، استدلال و پیچیده کردن موضوع پرهیز نموده و فقط نکتۀ اصلی را به ساده ترین شکل ممکن بیان نمایید. به خاطر بسپارید، توضیح های خود را متناسب با سن فرزندتان بیان کرده و از آن ها سؤال کنید، آیا متوجه شده اند که چرا چنین انتظاری از آن ها دارید یا خیر، تا اینکه بتدریج نظم مورد نظر شما را بپذیرند.

 8- محدودیّت ها : خونسرد بوده و بر اعصاب خود مسلط باشید. بدون شک تصمیم نهایی بر عهدۀ شما والدین است. نافرمانی را نباید با خشم و فریاد پاسخ دهید. همچنین اجازه ندهید، کودکان بسهولت با اعصابتان بازی کنند.

 9- مسئولیت پذیری : کودکان در نهایت روزی بزرگ خواهند شد پس به آن ها اجازۀ رشد بدهید. به آنان امکان دهید، کارهای کوچک را خودشان به تنهایی انجام دهند و موفقیّت های هرچند ناچیز به دست آورند تا اعتماد به نفسشان پرورش یابد و مهارت های زندگی و توانایی های اجتماعی در آنان تقویت گردد. امّا یادآوری می کنم که انتظارهای شما باید متناسب با سن و توانایی های آنان باشد، در غیر این صورت به جای برنده شدن، بازنده بودن را به فرزند خود می آموزید.

 10- آسودگی خیال و آرامش : وقتِ اختصاصی برای تمام اعضای خانواده – حتی شما – از اهمیت فراوانی برخوردار است. علاوه بر آن آگاه باشید که قصّه گفتن و در آغوش کشیدن کودک، روش های مناسبی برای آرام کردن او به شمار می آیند. به دلیل آنکه توجه، ترکیبی از تأیید کلامی و غیر کلامی است، اعضای خانواده باید از طریق گفتار و رفتار، به یکدیگر اطمینان خاطر بدهند که برای همدیگر مهم و دوست داشتنی هستند و این قانون فقط شاملِ حالِ کودکان نمی شود بلکه در مورد شما و همسرتان نیز صادق است.