عشق و ... و خیلی چیزهای دیگر

این مقاله بر نیاز کودکان ما به عشق و چگونگی رفع این نیاز تمرکز می کند، زیرا این بزرگترین نیاز عاطفی آنان است و رابطۀ ما با آنها را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد. تشخیص سایر نیازها، خصوصاً نیازهای فیزیکی آسان تر است و معمولاً ارضای آنها نیز آسان تر می باشد، اما این به خودی خود رضایت بخش یا سرنوشت ساز نیست. بله، ما باید برای کودکان مان غذا، لباس و سر پناه تهیه کنیم. اما ما در عین حال وظیفه داریم که رشد ذهنی و عاطفی و سلامت کودکان مان را نیز تأمین کنیم.

صدها کتاب پیرامون نیاز کودک به عزت نفس سالم یا احساس ارزشمندی نوشته شده است. کودکی که احساس خیلی خوبی نسبت به خویشتن دارد خود را برتر از دیگران و هدیۀ خداوند به جهان و مستحق برخورداری از هرچه می خواهد می بیند. کودکی که خود را دست کم می گیرد مدام فکر می کند (( من به اندازۀ دیگران باهوش، ورزیده، یا زیبا نیستم )).

تکیه کلام او (( نمی توانم )) است و واقعیت موجود او (( نکردم )). ما والدین باید نهایت تلاش خود را بکنیم تا کودکان مان از احساس عزت نفس سالم برخوردار شوند تا بتوانند خود را عضو مهمی از جامعه ببینند که توانایی ها و قابلیت های خاص خود را داراست و میخواهد فردی مولد و سازنده باشد.

نیاز عام دیگر کودکان احساس امنیت است. در جهان نا امن امروزی، والدین روز به روز تأمین این نیاز را دشوارتر می یابند. روز به روز تعداد بیشتری از والدین این پرسش دردناک را از کودک خود می شوند که میپرسد (( می خواهید مرا ترک کنید ؟ )) واقعیت غم انگیز این است که والدین بسیاری از دوستانشان، آنها را ترک کرده اند. اگر سایر پدر و مادرها رفته باشند، کودک ممکن است بترسد و فکر کند پدر و مادر او نیز خواهند رفت.

کودک باید مهارت های ارتباطی کسب کند تا همۀ اشخاص را ارزشمند به شمار آورده و بتواند دوستی های پایداری مبتنی بر دادن و گرفتن ایجاد کند. بدون مهارت ها، کودک با خطر گوشه گیری مواجه خواهد شد و در بزرگسالی نیز منزوی و گوشه گیر باقی خواهد ماند.

کودکی که فاقد مهارت های ارتباطی اولیه است شاید به هیولای کنترل کننده ای بدل شود که برای رسیدن به اهداف خود دیگران را لگد مال می کند و کنار میزند. یک وجه مهمِ مهارت ارتباطی این است که با دیگران مطابق مقام و اعتبارشان رابطه برقرار کنیم. کسب موفقیت در همۀ بخش های زندگی مستلزم درک مقام و احترام به اعتبار و قدرت دیگران است. بدون این، توانایی های دیگر معانی چندانی نخواهند داشت.

والدین باید به کودکان خود کمک کنند تا استعدادها و قابلیت های خاص خود را پرورش دهند. به این ترتیب کودکان احساس رضایت درونی خواهند کرد و موفقیتی را حس می کنند که ناشی از استفاده از قابلیت های درونی خویش است. والدین دلسوز و با وجدان به طور متعادل از تشویق و اِعمال فشار استفاده می کنند و توازن ظریف بین این دو را حفظ می کنند.