برای برقراری نظم در منزل باید عادلانه و قاطعانه رفتار فرزندتان را کنترل و قوانین را رعایت نمایید. روش هایی که برای برقراری نظم به شما پیشنهاد می کنیم پس از دو و نیم سالگی مفید و مؤثر هستند و جز در مواردی نادر نمی توان آنها را برای خردسالان به کار گرفت. علاوه بر این قبل از دو و نیم سالگی قوه تعقل و استدلال کودکان به حدی نرسیده است که قادر به آموزش قوانین به آنان باشید.
مهم ترین علت رفتار نامطلوب خردسالان در سنین دو تا پنج سالگی، تلاش برای جلب توجه والدین است یعنی کودک شما را وادار می کند تا نسبت به کارهایش واکنش و عکس العمل نشان دهید. دومین علت مهم، حسادت اوست که بی تردید در این مورد هم هدف اساسی جلب توجه پدر و مادر می باشد. آنان از هیچ کاری برای قرار گرفتن در کانون توجه شما دریغ نمی کنند و اگر برادر یا خواهری متولد شود، برای جلب توجه تان رقابت بسیار شدیدی را با او آغاز خواهند کرد.
برای برقراری نظم و انضباط دو نکته بسیار مهم را رعایت کنید : پشتکار داشته باشید و قوانینی را که تعیین کرده اید، تغییر ندهید. بهتر است والدین با یکدیگر اتفاق نظر داشته باشند به این معنا که یک کلام بوده و یک روش و قانون را برقرار کنند و به هیچ وجه اجازه ندهند، لطمه ای به قوانین وارد آید. در اکثر موارد، کودک برای لغو یا تغییر قوانین از والدی که وقت کمتری را با وی می گذراند، استفاده می کند بنابراین اگر نقش والد بهتر را بازی کنید، در واقع رعایت نظم و انضباط را منتفی کرده اید.
تعیین حد و حدود و خط قرمزها و اگر قانون شکنی کرد، برقراری نظم را به تعویق نیندازید و در کوتاه ترین زمان اقدام های لازم را برای کنترل شرایط به عمل آورید. کودکان نوپا حافظه طولانی مدت ضعیفی داشته و مسائل را سریع از یاد می برند، از طرفی برای آنکه رفتار مناسب و پسندیده ای داشته باشند، باید نظم را فرا گرفته و آن را رعایت کنند به همین دلایل نباید بین قانون شکنی کودک و اقدام شما برای حفظ نظم، فاصله زیادی وجود داشته باشد؛ در غیر این صورت آنان نظم مورد نظرتان را رعایت نخواهند کرد.
وقتی کودک، بیمار است یا در دوره نقاهت به سر می برد : برخی والدین تصورمی کنند هنگامی که کودک ناگهان دست از شیطنت و ورجه وورجه برمی دارد و آرام و گوشه گیر می شود، بیمار شده است در حالی که برخی از آنان بویژه در هنگام بیماری یا دندان در آوردن، بد قلقی و بد اخلاقی می کنند. در هر دو صورتی بیماری فرزندتان را باید با محبت و توجه فراوان درمان نمایید.
هنگامی که مطمئن نیستید چه کسی خطا کار است : بیشتر خردسالان چیزی از مخفی کاری نمی دانند و شما به سهولت حدس می زنید که در نبودتان چه اتفاقی افتاده و چه کسی مرتکب اشتباه شده است. ولی اگر مطمئن نباشید، امکان دارد کودک را به علت کاری که انجام نداده، تنبیه کنید و تکرار این مسئله او را به سمت دروغگویی سوق می دهد.
زمانی که بچه از نتیجه رفتار نامناسبش بشدت جا خورده، ترسیده و یا به طور کامل پشیمان است؛ برای مثال پس از اینکه بارها به او هشدار داده اید، مراقب گلدان باشد؛ گلدان را شکسته است ولی خودش هم از این موضوع غمگین و شرمسار می باشد. در اینگونه موارد کودک تنبیه شده و دیگر این کار را تکرار نمی کند ( البته به طور حتم شما هم متنبه شده اید تا دیگر گلدان را در دسترس وی قرار ندهید ).
اگر او احساس ناراحتی و پشیمانی می کند، نیاز به انجام کار دیگری نیست جز اینکه دلیل این حادثه را برایش توضیح داده و دوباره قانون را به وی گوشزد نمائید. به هر حال اگر هنگامی که کودک پشیمان است، تنبیهش کنید، پیام نادرستی به او خواهید داد. اگر همه چیز به هم ریخته و درهم و برهم است : با توجه به اینکه در محیط آشفته اثری از نظم وجود ندارد، نباید انتظار رفتاری منطقی و مناسب از فرزندتان داشته باشید.
در مواردی که نوزادی به جمع شما اضافه شده یا یکی از اعضای خانواده بیمار است و ... زیاد در قید و بند برقراری نظم و انضباط نباشید ( البته فقط تا زمانی که اوضاع به وضع طبیعی و عادی خود بازگردد ). شایسته است که این موضوع را در تلاطم های عاطفی نیز به کار ببرید. وقتی کودکتان یک بار دیگر هم در این مورد تنبیه شده است : برای هر اشتباه و خطا فقط یک بار تنبیه کافی خواهد بود. همچنین اگر همسرتان یا شخصی که از کودک نگهداری می کند، گوشزدهای لازم را انجام داده، نیازی به انجام مجدد آن توسط شما نخواهد بود.
.png){kind=icon}
