نوع صحبت با فرزندان
یکی از آن روزهای وحشتناکی را در نظر بگیرید که ترفندهایتان بی اثر مانده و کودک نوپای شما هر آتشی دلش خواسته سوزانده است. برای مثال اتاق نشیمن را زیر و رو کرده و هر چه می گویید : « بسه دیگه! نکن! دست نزن! مگه نگفتم نکن! مگه نمیشنوی؟ کر شدی؟ مگه نمیگم نکن! » گوشش بدهکار نیست.
در نهایت از کوره در خواهید رفت و صدایتان را بلند می کنید و البته کو گوش شنوا ؟! اما از دید کودک، او با شیطنت خود موفق شده، توجه والدینش را جلب کند و برای وی راه جلب توجه - مثبت یا منفی - مهم نیست، توجّه توجّه است و داد و فریاد و توپ و تشر شما هم تغییری در رفتار او نمی دهد.
بدون تردید برقراری نظم و انضباط بسیار راحت تر و لذت بخش تر از چنین شرایطی است که در آن دمای عاطفی رابطه شما و فرزندتان به نقطه جوش می رسد. به نظرتان وقتی کار به اینجا کشیده می شود، کنترل اوضاع از دست چه کسی در رفته است ؟ شما یا فرزندتان ؟
گاهی اوقات به خودتان افتخار می کنید که هیچ وقت کنترل خود را از دست نمی دهید، خونسردی خود را حفظ کرده، حتی فکر داد و فریاد هم به ذهنتان خطور نمی کند و به طور معمول از، « دست نزن عزیزم! »، « نکن مامان جون! »، « نه مامان جون! » و لبخند استفاده می نمائید، اما باز هم گوش شنوایی در کار نیست. پس چه باید کرد ؟
گام اول در آموزش نظم و انضباط به کودکان، فراگیری برخورد صحیح با آنان است هنگامی که قصد دارید با کودکتان صحبت کنید؛ فقط در اندیشه گفته های خود نباشید بلکه به نوع و چگونگی حرف زدنتان هم بیندیشید. زیرا بچه ها فقط به صحبت های شما توجه نمی کنند بلکه وضعیت، حرکات بدن، اضطراب، نگرانی، لحن و بلندی صدایتان را هم، می بینند و می شنوند. گیرنده های آنان بسیار قوی است، شاید هم حس ششم دارند.
هنگام گفتگو با کودکان باید نقش بازی کرده، همه چیز را بزرگ جلوه داده و در مورد آنها اغراق کنید. بعضی از والدین به طور غریزی این کار را می کنند گر چه برخی دیگر با انجام این کار احساس حماقت کرده یا اینکه حواسشان به طور کامل معطوف به خودشان می شود.
به خاطر بسپارید؛ هنگام حرف زدن با بچه ها محدودیت ها را کنار گذاشته و با اعتماد به نفس با وی سخن بگویید یا به صحبت های او گوش کنید و این کارها را به شکل بازی انجام دهید. گاهی اوقات که خواسته شما و کودکتان باهم متفاوت است؛ خود را سوم شخص خطاب نمایید تا بتوانید مانع جنگی تمام عیار شوید برای مثال بگویید : « مامان می خواد دست هاتو بشوره ».
در واقع تربیت کودک نوعی نقش بازی کردن است و شما می توانید نقش مامان عصبانی را بازی کنید. به خاطر داشته باشید؛ مادر کافی برخلاف مادر کامل، عصبانی نمی شود بلکه در صورت لزوم نقش مامان عصبانی را بر عهده می گیرد. بهتر است تمرین بیشتری داشته باشید تا نقش خود را بهتر ایفا نمایید.
به سمت او بروید و از همان جا که ایستاده اید بر سرش فریاد نزنید. خم شوید به اندازه ای که هم قد او شده و بلندی قامت شما، بچه را نترساند و مستقیم به چشم هایش نگاه کنید ( برقراری ارتباط چشمی ) چرا که اگر از بالا با دستور بدهید، حرفتان را نادیده می گیرد.
اگر کودک خواست رویش را برگرداند و برود، دست های او را بگیرید تا مستقیم به شما نگاه کند. برای این منظور به او بگویید : « لطفا به من نگاه کن » نباید در لحن صدا و حرکات شما اثری از خشونت و تهدید وجود داشته باشد.
با لحنی آرام، قاطع و محکم صحبت کنید. بهتر است این لحن را با عصبانیت، تهدید، تطمیع و معامله اشتباه نگیرید. وقتی با این لحن با فرزندتان صحبت کنید، کوچکترین تردیدی برایش باقی نمی ماند که راهی جز اطاعت ندارد زیرا آنان بسرعت متوجه نارضایتی شما می شوند.
اجازه نداری کسی رو بزنی و ازت میخوام که دیگه این کار رو تکرار نکنی! ». حرف زدن با لحنی قاطع به طرز معجزه آسایی مؤثر واقع می شود، زیرا بچه های کوچک متخصص درک کوچک ترین علایم هستند. بهتر است بدانید؛ گاهی صدای آرام، قاطع و حرکات مطمئن شما برای انتقال پیام به کودک کافی است.
زیرا به آنان این پیام را می دهد که حد و حدود و خط قرمزهایی وجود دارند که او نمی تواند پا را از آنها فراتر بگذارد. علاوه بر این، بین رفتار بد کودک و شخصیت وی تفاوت قائل شوید و برچسبی به وی نزنید زیرا آنچه ناپسند می باشد، رفتار اوست نه خود او، بنابراین درباره خود کودک اظهار نظر نکنید به طور مثال به او نگویید بچه بد یا تنبل، توجه داشته باشید؛
وقتی شخصیت بچه را هدف قرار می دهید، او احساس بی ارزشی و پوچی می کند، خشمگین می شود و می ترسند اما هدف اصلی ما این نیست و فقط باید به طور کامل برای کودک روشن کنید. رفتارش ناشایست بوده و فقط کار وی، شما را ناراضی کرده است. کوچکترین تردیدی برایش باقی نمی ماند که راهی جز اطاعت ندارد زیرا آنان به سرعت متوجه نارضایتی شما می شوند.
البته این تنها بخش مهمی است که به بچه ها کمک می کند .حرف نزن، گوش کن آنچه را که می گویند منعکس کنید تا بدانند شما متوجه می شوید و سپس ساکت باشید تا بتوانند بیشتر صحبت کنند. اگر به صحبت ادامه ندادند، می توانید یک سوال دیگر بپرسید، اما لحن خود را همراهی کنید، نه بازجویی.
تاثیر واژه‌ها را زمانی بهتر احساس می‌کنید که فرزندتان را در محیطی آرام قرار دهید و به چشم هایش نگاه کنید و با آرامش با او حرف بزنید.
هنگامی که با یکدیگر ارتباط برقرار می کنید، تمام توجه خود را به کودک بدهید
فرزندتان را تشویق کنید تا درباره احساسات و افکارش با شما صحبت کند
گوش دادن و پاسخگویی حساس به انواع چیزها - نه فقط چیزهای خوب یا خبرهای خوب، بلکه خشم، خجالت، اندوه و ترس
روی زبان بدن و لحن و همچنین کلمات تمرکز کنید تا بتوانید واقعاً بفهمید که فرزندتان چه چیزی را بیان می کند
از زبان بدن خود استفاده کنید تا نشان دهید که به آنچه فرزندتان می خواهد با شما به اشتراک بگذارد علاقه مند هستی
.png){kind=icon}
