اگر فرزند شما دارد با یک چاقوی تیز بازی می کند، به او یک چاقوی کند بدهید. اگر سراغ لوازم آرایش شما رفته، به او شیشه های خالی آن را بدهید. اگر مشغول کندن صفحات مجله مورد علاقه شماست مجله ای را بدهید که لازم ندارید. و بالاخره، اگر می خواهد با مداد روی دیوار نقاشی کند، به او ورقه بزرگ نقاشی بدهید.
اگر بدون اطلاع چیزی را از کودک خود بگیرید، احتمالا او را ناراحت و گریان می کنید. در صورتی که کودک اغلب یک وسیله جایگزین را بدون غر و لند قبول می کند، به شرط اینکه پدر یا مادر آن را با آرامی و خوشرویی به او پیشنهاد کند.
بسیاری از رفتارهای ناپسند کودک را می توان با از پیش آماده کردن کودک برای شرایط جدید خنثی کرد. مثلا اگر پرستار او نمی تواند روز چهارشنبه بیاید، بهتر است از روز دوشنبه او را برای قبول پرستار جایگزین آماده کنید. اگر قرار است برای تعطیلات به کنار دریا بروید، بهتر است کودک را از مدتها قبل آماده رویارویی با شرایط جدید کنید.
او را از اینکه در جای نا آشنایی باید بخوابد، با دوستان جدیدی همسفر باشد، باید بدون دوچرخه اش سر کند و یا ممکن است با امواج بزرگ دریا روبه رو شود و از این قبیل آشنا کنید. کودکان گنجایش زیادی برای تطبیق دادن خود با شرایط جدید را دارند، به شرط اینکه والدين آنها را از قبل برای این شرایط آماده کنند.
این مطلب حتی در مواردی که کودک ممکن است با درد و ناراحتی مواجه شود، مانند رفتن به دکتر و احتمال تجويز آمپول، صادق است، آگاهی دادن قبلی و حتی گفتن به آنها که آمپول ممکن است برای چند لحظه دردآور باشد، می تواند در افزایش توان آنها برای قبول شرایط نامطلوب بسیار مؤثر باشد.
مناسب نمودن شرایط محیط در مورد نوجوانان هم می تواند از درگیری ها ممانعت کند، زیرا نوجوانان هم به داشتن فضای اختصاصی برای متعلقاتشان و همچنین داشتن استقلال و فعالیت های مستقل نیازمندند. در زیر توصیه هایی را درباره افزایش دادن میدان رفتار قابل قبول برای فرزندتان بزرگتر فراهم کنید.
برای فرزندان ساعت زنگدار فراهم کنید، برای فرزندتان کمدی مناسب که دارای جای آویختن وسایل باشد در نظر بگیرید، محلی را برای یادداشت پیام های تلفنی پیش بینی کنید، برای فرزندتان دفتر یادداشت روزانه فراهم کنید.
طرز استفاده از وسایل منزل را با او مرور کنید. فرزندتان را از پیش درباره زمان برگزاری مهمانی ها باخبر کنید تا فرصت کافی برای مرتب کردن اتاقش داشته باشد. برای او یک کلید یدکی ورود به خانه در نظر بگیرید. پول توی جیبی او را به جای هفتگی ماهانه بدهید و از پیش با او توافق کنید چه مخارجی را مجبور نیست از محل آن تأمین کند.
مسائل مهمی چون مهلت آمدن به خانه، شرایط بیمه شخص ثالث و وظيفه او در صورت وقوع تصادف با اتومبیل، عواقب مصرف مشروبات الکلی و مواد مخدر را با او در میان بگذارید. اگر قرار است نوجوان لباس هایش را خودش با ماشین لباسشویی بشوید، مواد و وسایل لازم را از پیش برایش فراهم کنید.
قطعا پدر و مادران در این رابطه اقدامات دیگری را می توانید در نظر داشته باشند. پدر و مادر هر چه به شرایط محیط خانواده کیفیت بهتری ببخشند، زندگی با فرزندشان شیرین تر شده و زحمت آنان برای مهار کردن فرزندشان کمتر خواهد شد.
والدینی که روی اصلاح محیط خانواده بیشتر تکیه می کنند، ابتدا باید تغییراتی را در دیدگاه خود نسبت به فرزندان خود و حقوق آنان به عمل آورند. یکی از این تغییرات به این مربوط می شود که خانه به چه کسی تعلق دارد پاسخ رایج بین والدین تعلق به پدر و مادر است و این مفهوم برداشت می شود که کودکان باید کنترل و سرزنش شوند تا با هر درد و رنجی که شده انتظارات مورد نظر صاحبخانه را که همان پدر و مادر باشد را برآورده کنند.
این قبیل والدين به ندرت پس از تولد فرزندشان در نظر می گیرند که باید اصلاحات قابل ملاحظه ای را در شرایط محیط خانه به وجود آورند. آنها معتقدند که شرایط باید همان طور که قبل از تولد فرزندشان بوده باقی بماند و انتظار دارند فرزندشان خود را با آن شرایط وفق دهد.
اما با والدین این پرسش را مطرح می کنیم : «اگر امروز به شما خبر می دادند که قرار است از هفته آینده پدر یا مادر نیمه معلول خود را که گاهی باید با صندلی چرخدار حرکت کند به منزلتان بیاورید، چه تغییراتی در خانه به عمل می آوردید؟» از میان پاسخ های گوناگونی که می شنویم، این موارد جلوه بیشتری دارد فرش های کوچک را جمع آوری می کردیم، روی راه پله نرده نصب می کردیم، مبلمان خانه را طوری مرتب می کردیم که عبور صندلی چرخدار آسان باشد.
وسایل پر مصرف را در جایی قرار می دادیم که به راحتی قابل دسترسی باشند، برای آگاهی از شرایط اضطراری برایش زنگ خطر تهیه می کردیم برایش یک خط تلفن اختصاصی تهیه می کردیم، میزهایی را که ممکن است به آسانی بیفتند، بر می داشتیم. راهی برایش درست می کردیم که به راحتی بتواند با صندلی اش وارد حیاط شود. داخل وان حمام کف پوش لاستیکی قرار می دادیم.
هنگامی که والدین در می یابند که چه تغییرات وسیعی را حاضرند به خاطر پدر یا مادر خودشان ایجاد کنند، طبعه آمادگی بیشتری پیدا می کنند که برای فرزند خود هم تغییرات مناسب را به وجود آورند. والدین در بررسی رفتار خود نسبت به پدر یا مادر معلولشان در مقام مقایسه با فرزندان خود در مورد اینکه خانه متعلق به کیست با تناقض مواجه می شوند.
بسیاری از آنان تلاش می کنند به پدر یا مادر معلول خود اطمینان دهند که خانه اکنون خانه آنها هم هست، ولی در باره فرزندان خود این چنین نمی کنند. برای من جای شگفتی دارد که می بینم تعداد فراوانی از والدین دیدگاه و رفتارشان نسبت به مهمانان به مراتب احترام آمیزتر از دیدگاهشان نسبت به فرزندشان است. چه بسیارند والدینی که چنان رفتار می کنند که گویی همه تغییرات و وفق دادن ها باید از سوی فرزندشان صورت گیرد.
.png){kind=icon}
