اوتیسم و رشد عاطفی اجتماعی

اوتیسم و رشد عاطفی اجتماعی مشکل در مهارت‌های اجتماعی و عاطفی یکی از مشخصه‌های اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) است. تحقیقات نشان می دهد که این ممکن است به این دلیل باشد که مناطق خاصی از مغز که با عملکرد اجتماعی-عاطفی مرتبط است در کودکان مبتلا به ASD کمتر توسعه یافته است. در حالی که همه افراد مبتلا به ASD در مسیریابی در دنیای احساسات و تعامل اجتماعی با چالش هایی مواجه هستند، مداخله با کیفیت (هر چه زودتر بهتر) می تواند به کودکان مبتلا به ASD کمک کند تا مهارت های اجتماعی-عاطفی خود را بهبود بخشند.

نکات برجسته:
تحقیقات نشان می‌دهد که از آنجایی که بخش‌های خاصی از مغز که با عملکرد اجتماعی-عاطفی مرتبط هستند در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) کمتر توسعه یافته‌اند، آن‌ها در مدیریت احساسات و هدایت تعاملات اجتماعی با چالش‌های بیشتری روبرو هستند.
برای کودکان مبتلا به ASD انجام کارهایی مانند درک و ابراز احساسات، توجه به حالات چهره و مشارکت در توجه مشترک دشوار است.
از آنجایی که ASD رایج است، مداخلات زیادی برای رسیدگی به این چالش ها ایجاد شده است. اینها اغلب توسط تیمی از متخصصان هدایت می شوند که ممکن است شامل آسیب شناسان گفتار زبان، روانشناسان، کاردرمانگران و مددکاران اجتماعی بالینی باشند.
والدین می توانند به پرورش رشد اجتماعی-عاطفی کودکان مبتلا به ASD از طریق موارد زیر کمک کنند:

چند بار در روز با کودک خود درگیر شوید، زیرا ممکن است شروع کننده تعامل نباشد.
با انجام بازی های نوبتی، توجه مشترک را تشویق کنید.
اشاره کردن، برچسب زدن و صحبت کردن در مورد احساسات.
زمان بازی را جالب و مختصر نگه دارید و از تقویت مثبت زیاد استفاده کنید.
چالش های رایج اجتماعی-عاطفی مرتبط با ASD چیست؟
معمولاً کودکان مبتلا به ASD در موارد زیر مشکل دارند:

درک و ابراز احساسات

کودکان مبتلا به ASD اغلب در خواندن، تفسیر و پاسخ مناسب به احساسات دیگران دچار مشکل می شوند. همچنین تقلید از احساسات و احساس همدردی برای آنها ممکن است سخت باشد. برای دیگران مهم است که درک کنند که یک کودک مبتلا به ASD عمداً بی ادب یا بی توجه نیست - آنها به سادگی مهارت درک این موضوع را ندارند که مثلاً اگر کسی ناراحت است چگونه لبخند را برگرداند یا نگرانی نشان دهد.

توجه به حالات چهره

کودکان مبتلا به ASD ممکن است چهره افراد را به روشی متفاوت از همسالان در حال رشد خود اسکن کنند. به طور معمول، فردی ابتدا روی چشم های شخص تمرکز می کند و سپس به بقیه صورت می رود. از طرف دیگر، یک کودک مبتلا به ASD ممکن است فقط روی دهان طرف مقابل تمرکز کند، که اطلاعات احساسی کمتری نسبت به چشمان او ارائه می دهد.

در توجه مشترک شرکت کنید

توجه مشترک، یا دو نفر که به طور فعال روی یک چیز تمرکز می کنند و در عین حال روی یکدیگر تمرکز می کنند، می تواند برای کودکان مبتلا به ASD چالش برانگیز باشد. در واقع، اشاره کردن یکی از اولین نشانه‌هایی است که کودکان نوپا توجه مشترک را آغاز می‌کنند، به همین دلیل است که در سن 1 سالگی اشاره نمی‌کنند.

سایر مهارت های اجتماعی

سایر زمینه هایی که کودکان مبتلا به ASD تمایل به مبارزه دارند عبارتند از:

درک نیت یا دیدگاه دیگران
جهت دهی به افراد جدید
شرکت در فعالیت های نوبتی (از جمله مکالمه)
متمایز کردن احساسات خود از احساسات دیگران
استفاده از ارجاع اجتماعی (مراجعه به والدین یا مراقبان برای دیدن نحوه واکنش در مواجهه با رویدادهای ناآشنا یا غیرمنتظره)

مهارت های عاطفی

کودکان مبتلا به ASD ممکن است در برابر تغییرات روتین یا محیط مقاومت کنند، رفتارهای تکراری از خود نشان دهند (مانند چرخیدن به اطراف یا تکان دادن دست)، احساسات منفی بی دلیل نشان دهند، تلاش کنند تا خود را تنظیم کنند، وابستگی غیرمعمولی به اشیاء خاص داشته باشند، و اضطراب یا کناره گیری اجتماعی را تجربه کنند.

مداخلات رایج برای چالش های عاطفی اجتماعی مرتبط با ASD چیست؟
از آنجایی که ASD شایع است (از هر 59 کودک در ایالات متحده طبق آخرین گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، 1 کودک)، ده ها مداخله برای رسیدگی به چالش های عاطفی-اجتماعی ایجاد شده است. این مداخلات می تواند توسط متخصصان مختلف کودکان، از جمله آسیب شناسان گفتار زبان، کاردرمانگران، روانشناسان، مددکاران اجتماعی بالینی و دیگران انجام شود. انجمن گفتار-زبان-شنوایی آمریکا فهرست جامعی از گزینه های درمانی را همراه با خلاصه ارائه می دهد.

نکاتی برای والدین و مراقبین
همه کودکان از حمایت اجتماعی-عاطفی بهره مند می شوند، اما کودکان مبتلا به ASD نیاز به توجه و تمرین بیشتری دارند.

هر روز چند بار فرزندتان را درگیر کنید. از آنجا که کودکان مبتلا به ASD ممکن است تعامل را آغاز نکنند، مهم است که شما شروع به کار کنید. برای تشویق ارجاع اجتماعی، peek-a-boo را بازی کنید. یک تونلی ایجاد کنید تا فرزندتان از آن بخزد و از یک سرش زیرچشمی بیندازید تا او را تشویق کنید به سمت شما بخزد. و بازی های رفت و برگشتی مانند چرخاندن توپ انجام دهید.

قبل از درگیر کردن فرزندتان مطمئن شوید که توجه او را جلب کرده اید. وارد خط دید او شوید و از عبارتی مانند: «لطفا گوش کن».
با انجام بازی‌های نوبتی یا فعالیت‌هایی که شامل حرکات همگام هستند، توجه مشترک را تشویق کنید: رقص، پریدن، ماشین‌های مسابقه‌ای در کنار هم و غیره.
به احساسات اشاره کنید، برچسب بزنید و در مورد احساسات صحبت کنید