زبان اشاره

در دوران اولیه زندگی، ارتباط و ارتباطات نوزادان با محیط اطرافیانشان برای توسعه شناختی، اجتماعی و عاطفی‌شان بسیار اساسی است. اما برای نوزادانی که با چالش‌های شنوایی مواجه هستند، این پیوند ارتباطی ممکن است به چالش کشیده شود. به منظور پاسخ به این چالش، زبان اشاره به عنوان یک ابزار ارتباطی قدرتمند و موثر برای نوزادان با محدودیت‌های شنوایی به توجه محققان و متخصصان در سراسر جهان جلب شده است. زبان اشاره، از طریق حرکات دستی و اندام‌ها، به نوزادان این امکان را می‌دهد تا نیازها، احساسات و اندیشه‌های خود را با دیگران به اشتراک بگذارند، این در حالی است که همچنان در فرآیند یادگیری و توسعه زبانی خود قرار دارند. این مقاله به بررسی اهمیت و تأثیر زبان اشاره برای نوزادان با تاکید بر جنبه‌های توسعه‌ای و ارتباطی می‌پردازد و نقش اساسی این ابزار در بهبود کیفیت زندگی و تسهیل در فرآیند ارتباط نوزادان با محیط اطرافیانشان را بررسی می‌نماید.